2023

Deprem

Tüm dünyanın duyduğu, üzüldüğü, 6 Şubat Depremi sırasında Kahramanmaraş'ta kendi evimde sekizinci kattaydım. Yalnızdım. Çok uzun sürdü deprem, defalarca pes ettim, "Film buraya kadarmış" dedim. Neyse ki bulunduğum bina yıkılmadı ve fiziksel olarak hiçbir yara almadan çıkabildim. Çok soğukkanlıydım. İş bilgisayarımın da içinde bulunduğu sırt çantamı yanıma almayı akıl edebilecek kadar soğukkanlıydım.

Kar yağmıştı. Kahramanmaraş'ın en soğuk on günü içerisine denk gelmişti deprem. Önümü görebilecek kadar arabamın üzerindeki karı temizledim. Hala güvenli bölgede değildim, arabam binanın hemen önündeydi. Etrafta çılgınca koşturan insanları tehlikeye atmadan, yavaş bir şekilde binadan uzaklaştım. Binadan 20 metre kadar uzaklaşınca ikinci deprem başladı. Felaket filmlerindeki gibiydi. Arabamı boş bir araziye çektim. Artık güvendeydim.

Anne babam şehrin diğer ucunda yaşıyordu. Babamı aradım, evden çıkmışlardı. Güvenli bir yere geçmeleri için uyardım. Depremin tekrarlayacağı veya artçılarının olacağı aşikardı.

Yaklaşık bir saat sonra trafik biraz olsun rahatladı. Artık annemlere doğru yola çıkabilirdim, tam bu zamanlarda telefonlar çekmemeye başladı. Tüm GSM operatörleri sınıfta kaldı. Hiçbiri çekmedi. O telefonlar çekseydi binlerce insan sağ kurtulabilirdi.

Annemlerin yanına ulaştığımda ablamlar da annemlere gelmişti. O günü kah arabalarda ısınmaya çalışarak, kah dışarıda ateş başında geçirdik. Ne kadar dikkat etsek de hiç durmayan yağmur yüzünden sırılsıklam ıslandık. Birkaç saat sonra akaryakıt istasyonları hizmeti kesti. Binlerce lira vermeye razı olsan bile bir litre benzin bulamıyordun. Bu yüzden arabaları ısıtıp, kapılarını hiç açmayarak ısıyı içerde muhafaza etmeye çalışıyorduk. Biz yetişkinler belki ölmezdik bu soğuktan ama yeğenlerim vardı.

Sonra toplanma yeri buldum. Bir spor salonu, ailemi oraya taşıdım. Çünkü o soğukta, arabalarda işimiz çok zordu. Dinlenemeyeceğimiz için sinirlerimiz daha gergin, kaslarımız daha işlevsiz olacaktı. Depremden sonraki ilk gece spor salonunda uyuma fırsatımız oldu.

Şehirden çıkma planları yapıyordum ama toplanma yerine giderken de yakıtımız epey azalmıştı. Telefonun çektiği birkaç nokta keşfettim. Her fırsatta oraya yürüyüp birkaç telefon görüşmesi yaptım. Sağ olsunlar çalıştığım firma olan Tekrom Teknoloji'den ulaştılar. Beni ve geniş ailemi şehirden çıkarmak için planlar yaptık. Toplanma yerlerinde salgınlar olmaya başlamıştı. Özellikle küçük çocuklar ateşli hastalıklar geçiriyorlardı. Artık şehri terk etmek zorundaydık.

Annemleri ikna etmek kolay olmadı. Nihayet beşinci gün çalıştığım firmanın uzaktan organize ettiği bir otobüse binip Ankara'ya doğru yola çıktık. Arabaları ve diğer birçok şeyi Kahramanmaraş'ta bıraktık, sonra döner alırız diye düşündük.

Ankara

Kalabalıktık. Anne babam, iki ablam, eşleri ve çocukları. On üç kişiydik. Şirketin kurduğu bağlantılar sonucunda şehrin dışında tek katlı bir yazlık ev ayarlandı, binalardan uzakta, üç aile bir arada yaşamaya başladık, inanın bu çok zor. Hem travmamızdan dolayı birbirimizden uzaklaşmak istemiyoruz hem de duygusal iniş çıkışlar yaşıyoruz. Tüm bunlardan dolayı birbirimizle geçinemiyoruz. Tüm kalabalık ailelerden benzer hikayeler dinledik.

Bu şekilde iki ay yaşadıktan sonra Kahramanmaraş'taki evlerimizin hasarsız olduğunu öğrendik. Anne babam bu haberden sonra Ankara'da hiç kalmak istemediler. Bir an önce evlerine gitmek istiyorlardı. Bir çocuğu ikna eder gibi birkaç hafta ikna etmeye çalıştım onları, ancak bu kadar direnç gösterebildim. Gitmekte kararlıydılar. Durumu kabullendim ve onları bırakmak için Kahramanmaraş'a yola çıktık. Bir gün Kahramanmaraş'ta kaldım sonra Ankara'ya döndüm.

Artık Kahramanmaraş'ta kalamazdım çünkü tanıdığım insanların yarısı ölmüştü, diğer yarısı şehri terk etmişti. Depreme gece yakalandığım için uyuyamıyordum vesaire. Zaten kendi şehrimdeyken de yalnız yaşadığım için annemlere uzun uzun durumu anlatmam gerekmedi. Henüz Kahramanmaraş'a doğru yola çıkmadan "Ben Ankara'ya yerleşeceğim" dedim. Sağ olsunlar ikiletmediler.