Çalıştığın binanın 1. katında merdivenden çıkınca karşıda odam var. Odam dediysem stajım bitinceye kadar ben kullanıyor olacağım. Binanın 2. katında merdivenden çıkınca karşıda müdürün odası var. Havanın sıcak olmasından dolayı kapım ve pencerem hemen her an açık. Bu yüzden müdür beyin yanına çıkanlar bana bi merhaba demek zorunda kalıyor.
Bugün akşama doğruydu 16:20 gibi küçük bir çocuk çıkıyordu merdivenden güle oynaya. Müdürün oğlu olacağını tahmin ederek bilinçaltsal bir şekilde pişmiş kelle moduna girdim. Yani herhalde bilinçaltımın bir yansımasıydı ama çocukta yeğenim kadir'e benziyordu. Gülümsedim işte. Sonra defalarca odamın önünden geçti, her seferinde gülümseme ihtiyacı duydum.
Sanki gülümsemesem çocuk "baba şu aşağıdaki abiyi kov" diyecek :D ya da gülümseyince "baba şu aşağıdaki abiye prim ver" diyecek :D
olur ya okursanız sayın müdürüm notu: ilerde ben okurum diye yazıyorum sayın müdürüm rahat olun. kimsenin blogumu ziyaret ettiği yok :)
Sükuneti boz
Yorum yap