şimdi bunu düşünecek vakti nasıl buldun deme blog. zira bu yaz düşünmekten başka bir şey yapamadım. projelerim yattı, kafamı toplamaya çalıştıkça dibe battım falan da falan.
şimdi "geziyorum ben" diye çıktım evden, sabaha kadar tanıdık tabela görmek istemiyorum.
gidecek hiç bir yerim yok çünkü param yok. ha olmasını istiyor değilim olmasın zaten.
o değilde ben nereye gitsem a.q
aşağı gitsem erkenez, yukarı gitsem pınarbaşı.
ulan bayram girmeseydi araya, projelerime dönmüştüm ben şimdiye. bu bayram bana bayram değildi yani. ya da bayramsa diğer günlerden farkı yok, netice itibariyle bana her gün bayram.
boşluktayım be blog. araftayım sanki.
şimdi şimdi farkediyorum da benim tek dert yoldaşımda senmişsin blog. konuşmasan da dinliyorsun en azından. ya da dinliyor gibi yapıyorsun.
ergenlik (sonu) psikolojisi ise bu durum, ben böyle ergenliğin a.q.
bazende deliriyorum diyorum ama deliler kendilerine deli olup olmadıklarını sormazlar daha önemli işleri vardır.
ailenin en küçüğü olmak zaten zordu iki ablamda evlenip gidince daha zor oldu. iki ihtiyarla(anne-baba) sıkılmaktan başka aktivite yapılamıyor.
dahası bir kedim bile yok.
piiii! bunu bile dedim bak. o kadar düştüm blog.
neyse gideyimde -sözde- tatilime devam edeyim. bana her gün bayram.
ayrıca bir şey merak ediyorum; kim okuyor lan seni?
ben:) sanal arkadaşın diyelim bana:D
YanıtlaSilarkadaş ne oldu sana ya, dünyanın sonu gelmedi ama kendi dünyanın sonunu getirmişsin okurken ben perişan oldum be :)
YanıtlaSilyok yav dünyanın sonu gelmedi de psikolojikmen yenilmiş bir haldeyim şu sıralar. ama toparlıyorum zamanla.
YanıtlaSilayrıca bu entry gibi yazan çok blogger takip ediyorum birazda onların etkisinde kalmışım galiba ama ben bu tarz yazıları gülerek okuyorum naif bir mizah saklı gibi içinde :) perişan ettiğim için üzgünüm :)