tepe not: bu yazımı @yasaral'dan esinlenerek yazıyorum.
Beklentiler, beklentiler, beklentiler... bizi yarı yolda bırakan değilse de kaldığımız yolu ehlileştirmedikleri gün gibi ortada.
Kimse elimizden tutmuyor sonuçta, hatta o "kimse" başkalarından bekliyor senin "kimse"den beklediğini.
Öylece canlanıyor bu yalnızlık, başarısızlık.
"Kimse"lerin elimizden tutmasını istemesek hayatımızada dahil etmiş olmayız belki.
Belki de bu ümidin yegane katili duba sandığımız bariyerlerdir.
Öldürmeyen acılar (zaman zaman) güçlendirmiyorsa demek ki.
Elimizden tutsun istediklerimize bir daha dönüp bakmak, listeyi güncel tutmak lazımdır belki. Takılıp takılıp (beterin beterine) düşmemek için.
Sükuneti boz
Yorum yap