Birileri söylüyor diye yaşamak

Anlatamayacak kadar güçsüzüm.

insanlar yaşamları boyunca -orantılı bir şekilde- kendilerinin ve etrafındakilerin çıkarları doğrultusunda bir şeyler yapıp dururlar. Bu kaide neticesinde iki farklı çıkarım elde ediyorum; birincisi bana çıkar sağlaması gereken etrafım yok. ikincisi ben yokum.

Depresif düşünceler içerisindeyim. Çöküntüler yaşayan bir bunalım evreside diyebiliriz. Son birkaç haftadır kendime intihar eğilimli teşhiside koydum.

Annem olup bitenleri platonik aşka bağlıyor.

Başka da olup bitenleri bir yerlere bağlayan yok. Hani ilk çıkarımda demiştim ya etrafım yok diye. Aslında annemde yok benim.

Babamda,

Ablamda,

...

Şu blog yazımı okuyup telefonla "olup biten"i soracak bir arkadaşımda,

Hiç kimsem yok.

Haftanın üç günü staj yapıyorum. Staj yerinde hayati önem teşkil etmeyen bir çok görev yerine getiriyorum. Bunları kendim istediğim için değil, birileri söylediği için yapıyorum.

Haftanın iki günü okulda bulunuyorum. Okulda hayati önem teşkil etmeyen olabildiğince saçma bir çok şey yapıyorum. Bunları kendim istediğim için değil, birileri söylediği için yapıyorum.

Mesai saatim dolduğunda çalışma masamı toplayıp evdeki çalışma masama ulaşmak üzere yola koyuluyorum, bunu kendim istediğim için değil, birileri söylediği için yapıyorum.

ve hiç kimsem yok.

Çevremde gördüğüm her insana "benim için en son ne yaptın" demek istiyorum. -5 dakikadan fazla düşüneceğinden korkarak- diyemiyorum.

Telefon rehberimdeki herkese ulaşıp "bana en son ne çıkar sağladın" demek istiyorum. diyemiyorum.

üstelik hiç kimsem yok.

Şu an bu yazıyı uzun uzadıya sayfalarca yazacak kadar boş vaktim var, ama "kalk hadi gezelim, açılırsın biraz" diyecek kimsem yok.

Ekim ayının ulusal, milli felaketler dışında benim içinde can sıkıntılarına meydan olduğunu anlatacak hiç kimsem yok.

Dahası; bu kadar bunalımlı bir dönemi yaşımın getirdiğini bilmekte üzüyor beni.

Her şey terkediyor, herkesin üzerine bulaşmış bir toz tanesiyim sanki.

Tahammülsüzlük gözlemlemek dışında hiçbir şey yapmıyorum.

Herkesin hayatına sormadan dalmış bir fazlalığım. -bir gün vakti geldiğinde, ölmek için- başkaları diyor diye yaşıyorum.

Herkesin hayatından -müsaadesiyle- azar azar kopuyorum.